ΟΣΤΕΟΑΡΘΡΙΤΙΔΑ ΓΟΝΑΤΟΣ – ΒΑΣΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ

Η οστεοαρθρίτιδα του γόνατος είναι μία εκφυλιστική νόσος που οφείλεται στην προοδευτική φθορά του χόνδρου της άρθρωσης.Συμβαίνει συχνά στην τρίτη ηλικία.

Η οστεοαρθρίτιδα κατατάσσεται αδρά σε δύο κατηγορίες.Στην πρώτη κατηγορία η εκφύλιση του χόνδρου συμβαίνει χωρίς να γνωρίζουμε το αίτιο και καλείται πρωτοπαθής οστεοαρθρίτιδα.

Στην δεύτερη περίπτωση η οστεοαρθριτιδα οφείλεται σε καποιο συγκεκριμένο αίτιο το οποίο οδηγησε το γόνατο σε φθορά και εκφύλιση (ρευματοειδης αρθριτιδα, αιματολογικές νόσοι, διαταραχές στην αιμάτωση της άρθρωσης, προηγηθέν κάταγμα στην άρθρωση κ.α). Όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο καλούμε την αρθρίτιδα του γόνατος δευτεροπαθούς αιτιολογίας αρθριτιδα.

Η οστεοαρθρίτιδα του γόνατος οδηγεί νομοτελειακά σε κάποιου είδους κινητική αναπηρία.Η βαρύτητα των συμπτωμάτων καθώς και ταχύτητα με την οποία αυτά εξελίσσονται διαφέρουν από άτομο σε άτομο.Ως γενικός κανόνας όμως τα συμπτώματα επιδεινώνονται,γίνονται πιό συχνά και επηρρεάζουν την κίνηση.Τα πιό κοινά συμπτώματα είναι ο πόνος στο γόνατο που αυξάνει με την κίνηση, η δυσκαμψία , το οίδημα (πρήξιμο) της άρθρωσης, ο πόνος στην παρατεταμένη ορθοστασία και σε σε πίο σοβαρές περιπτώσεις πόνος στην ηρεμία. Στην πρόοδο της νόσου ο πόνος είναι το προεξάρχον σύμπτωμα και αυτό που συνεχώς επιδεινώνεται.

Η θεραπεία της οστεοαρθριτιδας ξεκινά συντηρητικά με φαρμακευτική αγωγή φυσιοθεραπεία και ασκήσεις και τροποποίηση των συνηθειών του ασθενούς με σκοπό πάντα την ανακούφιση από τον πόνο, την βελτίωση της κινητικότητας του ατόμου και απώτερο αλλά κυριο στόχο την επιβράδυνση, κατα το δυνατό, της εκφύλισης της άρθρωσης.Είναι επίσης αυτονόητο ότι οφείλουμε να ελέγξουμε οποιονδήποτε παράγοντα δευτεροπαθους αιτιολογίας οστεοαρθριτιδας που οδηγεί στην επιδείνωση της κλινικης και ακτινολογικής εικόνας της εκφύλισης του χόνδρου.

Ιδιαίτερη μνεία γίνεται για την σημασία του σωματικού βάρους του ασθενούς στην εξέλιξη της οστεοαρθρίτιδας.Έχει πιστοποιηθεί ότι οι δυνάμεις που ασκούνται σε ένα φυσιολογικό γόνατο στην απλή βάδιση είναι διπλάσιες με τριπλάσιες του σωματικού βάρους σε κάθε βήμα. Άν συμπεριλάβουμε το γεγονός της ήδη υπάρχουσας φθοράς του χόνδρου, της ηλικίας (άρα και της

φθίνουσας επουλωτικής ικανότητας) , και του γεγονότος ότι στην ζωή η κίνηση δεν περιορίζεται στην απλή βάδιση κατανοούμε ότι το αυξημένο σωματικό βάρος είναι από μόνο του ενας αυτόνομος και ισχυρός παράγοντας επιτάχυνσης της εκφύλισης του γόνατος.

Όσο προχωρά η εκφύλιση και κυρίως η συμπτωματολογία τόσο η παρέμβαση του ορθοπαιδικού γίνεται πιό επεμβατική. Σε αυτές τις περιπτώσεις προχωράμε σε ενδαρθρικές εγχύσεις παραγόντων που περιορίζουν την φλεγμονή (πχ κορτιζόνη) , επάγουν επουλωτικές διαδικασίες (πχ PRP) ή παρέχουν συστατικά του φυσιολογικού χόνδρου στην περιοχή της βλάβης (πχ σκευασματα υαλουρονικών).

Όταν η συντηρητική αγωγή αποτύχει στον σκοπό της ή όταν εξαρχής η κλινική η/και η ακτινολογική εικόνα του γόνατος εμφανίζεται ως βαρεία που δεν επιδέχεται συντηρητικής αντιμετώπισης προτείνεται στον ασθενη η ολική αρθροπλαστική του γόνατος, ένα από τα πιο σοβαρά χειρουργεία της ορθοπαιδικής ειδικότητας το οποίο όμως δίνει τελειωτική λύση στο χρόνιο αυτό πρόβλημα.

Στο ιατρείο μας εχουμε την δυνατοτητα να παρέχουμε την εξειδικευμενη θεραπεία που χρειαζεται ο ασθενής ανάλογα το σταδιο της νόσου από την απλή συντήρηση μιας καλής λειτουργικότητας μέχρι την χειρουργική αποκατάσταση.